The following was published in the Dutch newspaper Trouw today. I have translated it in its entirety from the original Dutch into English (Dutch text included below the translation). It is quite an important piece and thoughtful piece, I believe. I hope you all take the time to read it, as I did in translation.
trouw.nl
Open Letter to All Moslems in the Netherlands
by Sylvain Ephimenco
2001-10-05
The airliners of September 11 did not only bore a path through our steel, glass and above all human lives in New York and Washington but since that day are serving to bring about a steadily increasing polarization between you, Muslims of the Netherlands, and the greater part of the non-Muslim population. The choice to now address you directly is given us first of all from a feeling of uneasiness. From the fear that what is today yet speakable shall tomorrow not be able to be spoken because of an escalation between communities.
Your sensitivity and pride are quite remarkable. I fear that as the incidents pile up, your willingness to listen to confrontational rumblings shall clearly diminish. In times of crisis communities with a strong sense of identity fall back on old group reflexes that seem to guarantee their security. It would not only be unjust, but also counterproductive, to set down this path towards self-inflicted isolation and to take the position of a victim of a supposed ubiquitous hostility.
Many among you have justly remarked that one must not confuse the abhorrent act of terrorists who speak out in the name of their religion to all of Islam. Or, as forty Moroccan organizations have posited, "The myth wherein Islam is equated to extremism must be numbed." No one shall now deny that the Muslims of the Netherlands are in a majority peace-loving citizens. That, equally as non-Muslims, they are a part of this community, where they have the same rights and duties. Must one then treat them differently? Must one, taking into account their sensitivity, pride or other factors, not confront them with aspects they do not wish to see?
No, no one denies that you more than most wish to leave peacefully. But also the time has come that your side realize and recognize that within your faith a new generations of warriors has arisen, fanatical dissidents who through their vengeance and determination have made the world shudder. It is unpleasant, but whether you wish it nor not, the reprehensible deeds of a minority, calling out in the name of Islam, can lead to misunderstanding and directly or indirectly tarnish the image of the majority. Certainly in the imagination of fearful citizens who do not have the capacity to distinguish between a peaceful Muslim and a malevolent extremist. You must also assume that the luxury to differentiate is not facilitated by the facts. The perpetrators of the attacks comported themselves as perfectly well-mannered Muslim citizens, and in Rotterdam a number of different fundamentalists, now under arrest, could even by their neighbors not be distinguished from the peaceful Muslim immigrant population. Confusion can lead to generalization.
I shall not go into the behavior of young Moroccans in Ede or opinion polls of Muslims, which have already previously been uncovered and brought to light. But I am of the opinion that some leading Muslims and religious leaders in the Netherlands have inflicted this confusion upon themselves. The disapproving reactions to the attack are to my taste too often paired with a high “on the one hand…on the other hand” proportion. On the one hand condemning, on the other hand carefully declaring oneself independent of the causes of action of the perpetrators by relating them to the politics of Israel and the U.S. in the Middle East. Thus could El-Mourmi, just as innumerable other imams in the Netherlands, in his sermon of last week, “on the one hand absolutely condemn the attacks but on the other hand ask the West and America for understanding of the plight of the Palestinians.” Here I quote the Rotterdam Councilman Bourzik who witnessed the sermon.
For many Dutch, such statements strengthen their growing suspicion with regard to these leading Muslims, who they suspect of double-talk equivocation. Because the murder of thousands of innocent civilians and rescue workers in New York and Washington is a crime against humanity, for which no mitigating circumstance can be justified. Not even the suffering elsewhere in the world of the repressed Palestinians, for which the six thousand victims in New York bear no responsibility. I do not wish hereby to deny the suffering of the Palestinians, but if this distinction in official declarations and statements is not introduced then irrevocable further escalations shall follow. How to react if tomorrow a terrorist attack destroys the Holy Places of Islam and in this matter Christians ask Muslims for understanding, pointing to the dead of September 11? An aside: call-up that Osama bin Laden launched at Muslims to battle America and to murder her citizens and soldiers, was principally legitimized by the presence of American troops on the holy ground of Saudi Arabia. Different than an analysis of origins and causal links, the solemn condemnation of a crime of this dimension must remain a pure process, on penalty that the opposite effect is reached.
Remarkable it is also that some among you refuse to admit the hand of Islamic fundamentalists in the attacks, but that you, in total contradiction to this refusal, nevertheless still bring up the Palestinian question in this discussion.
In the sphere of blunders the spokesmen of Islam have been able to commit in recent days, I wish to draw on the statements of Imam Abdoellah Haselhoef which in the Trouw of a few days ago suggest that the attacks would be the work of American and Israel Intelligence. This is not only insane, but also barbaric and cynical. I further wonder if it is the duty of a holy man in the context of the attacks to underline that “America is out for the destruction of other cultures”? Should I, as is called out from all sides, regard this imam as the representative mouthpiece of your community?
It is not only bewildering but also dangerous how little introspection and self-reflection there is concerning the question of how it is that your faith has given birth to a monstrous branch, and how this unnatural lineage should best be fought. Dangerous, among others, for your self-image and as concerns the acceptance from non-Muslims that Islam actually is a religion that preaches peace and tolerance.
By not willing to recognize or foster debate the fact that within Islam a prominent minority exists, supported by a yet larger group of assenters who pervert the teachings by sowing destruction and murder, by preaching spite and resentment, traditional Islamic authorities are by their own hand bringing generalizations upon themselves. How much longer shall some imams and Muslim preachers, like some Christians, avert their eyes when in the name of Islam, however falsely, intolerance and violence are propagated? You can not cure a malignant tumor without clear diagnosis and treatment. No one ever got better by denying their medical chart. The dangerous is real then, that through a lack of decisiveness you unwillingly allow Islam to be taken hostage by extreme elements. Around the corner lurk formidable conflicts sought by these malevolent forces: those between religions, cultures and civilizations.
How worthy it would have been – this is merely a personal wish – towards a dampening of this rift, if shortly after the attacks Muslims and non-Muslims together and massively had voiced their aversion to terrorism outside in the streets. It is of course never to late. Also not too late to leave behind the familiar theories of “victimism” so that the prejudices of non-Muslims can better be negated.
Until only recently these kinds of subjects were meticulously flushed and plunged into the taboo-realm. But the climate in the Netherlands has changed. Perhaps with the disappearance in 1998 of the extreme right-wing from the political stage has the principal factor curbing our debating with each other been dampened. In itself this is a positive social development and a sign of maturity. If one is to live peacefully with one another then you must be allowed to call into discussion each other’s point of view and behavior. A broad discussion can be therapeutic and is preferable to mutual ignorance, indifference or, far worse, hostility. Moreover, you are never impeded from expressing your criticism towards Dutch society or the government. There is nothing wrong with this, and the maturing independence of a Muslim elite only serves to reconfirm a successful integration of this group. Only when this emancipation, strongly influenced by group reflexes and identity-corporatism, is transformed into an aggressive rhetoric, can the reverse effect be achieved. You cannot expect from non-Muslims that they take into account your specific sensitivities, and that consequently they themselves table nothing in contrast to this.
How independence can result in violent and one-sided rhetoric was at the beginning of this month illustrated by Ibrahim Farouk and Mustafa Aboustib, an Egyptian filmmaker and a Moroccan writer. In an interview with the Volkskrant, both founders of the Arabian Party declared that the Netherlands had been guilty of thirty years of “lies and false promises” and that Muslim Arabs were treated as “third-rate citizens” in the Netherlands. The criminal behavior of Moroccan youths was justified by describing it as “the vengeance of youths against a Dutch government that has destroyed their families.” The interview, which took place in the final days leading up to September 11, ended with these words: “Let the war begin. After thirty years of neglect we have nothing to lose.” An example even more appropriate to the present situation is the declaration by the present of the Rotterdam Green-Left Party Councilman Boezrik, concerning a potential attack on the Taliban: “Then Hell will break loose here in Rotterdam. There are two worlds here and then they be laid flat.” Shocking words, which to some non-Muslims such as myself not only come across as veiled threats and blackmail, but also as those that implicitly celebrate the bankruptcy of multicultural society without shame.
Should I have rather not written all of this, to avoid this confrontation? It sometimes seems that for you the open discussion of painful subjects is tantamount to xenophobia or an attempt of exclusion. Am I mistaken in this? Though I do believe I am right when I write that we have landed in a phase of urgency. A phase wherein time is pressing and the need is high.
------------------------------------------------------------
Open brief aan de moslims van Nederland
door Sylvain Ephimenco
2001-10-05
Arabische versie van Ephimenco´s open brief
De vliegtuigen van 11 september hebben zich niet alleen een weg geboord in beton, glas en vooral menselijke levens in New York en Washington maar zorgen sinds die dag voor een steeds toenemende polarisatie tussen jullie, moslims van Nederland, en het overgrote deel van de niet-moslimse bevolking. De keus om me nu rechtstreeks tot jullie te richten wordt allereerst door een gevoel van onbehagen ingegeven. De angst ook dat wat vandaag nog bespreekbaar is morgen niet meer zal kunnen worden besproken, door een escalatie tussen gemeenschappen.
Jullie gevoeligheid en trots zijn bijna spreekwoordelijk. Ik vrees dat naarmate de incidenten zich zullen opstapelen, jullie bereidheid tot luisteren naar confronterende geluiden aanzienlijk zal afnemen. In tijden van crisis vallen gemeenschappen met een sterke identiteit terug naar oude groepsreflexen die hun veiligheid lijken te waarborgen. Het zou niet alleen onjuist zijn maar zelfs contraproductief werken, om de weg in te slaan naar zelfgekozen isolement en de positie in te nemen van slachtoffer van een vermeende alomtegenwoordige vijandigheid.
Velen onder jullie hebben terecht opgemerkt dat men de afschuwelijke daad van terroristen die zich op hun geloof beroepen niet met de gehele islam moet verwarren. Of zoals een veertigtal Marokkaanse organisaties onlangs heeft gesteld, dat ,,de mythe waarin de islam gelijk wordt gesteld aan extremisme moet worden ontzenuwd''. Niemand zal ook ontkennen dat de moslims van Nederland in hun grote meerderheid vredelievende burgers zijn. Dat ze even goed als niet-moslims deel van deze samenleving uitmaken, waarin ze dezelfde rechten en plichten hebben. Moet je ze dan anders behandelen? Moet je, rekening houdend met hun gevoeligheid, trots of andere factoren, ze niet met aspecten confronteren die ze niet willen zien?
Nee, niemand ontkent dat jullie vooral vreedzaam willen leven. Maar het wordt ook tijd van jullie kant te beseffen en te erkennen dat binnen jullie geloof een nieuwe generatie krijgers is opgestaan, fanatieke dissidenten die door hun wreedheid en vastberadenheid de wereld doen sidderen. Het is wrang maar of jullie het willen of niet, de verwerpelijke daden van een minderheid die zich op de islam beroept, kunnen verwarring scheppen en direct of indirect het imago van de meerderheid besmeuren. Zeker in de beeldvorming van bange burgers die niet over de capaciteit beschikken een onderscheid te maken tussen een vreedzame moslim en een kwaadwillige extremist. Jullie moeten ook aanvaarden dat het vermogen om te onderscheiden niet wordt vergemakkelijkt door de feiten. De plegers van de aanslagen gedroegen zich als keurige moslimse burgers en in Rotterdam zijn al verschillende fundamentalisten ingerekend die zelfs door hun buren niet konden worden onderscheiden van de vreedzame moslimse allochtone bevolking. Verwarring kan leiden tot generalisatie.
Ik zal hier niet ingaan op het gedrag van de jonge Marokkanen in Ede of opiniepeilingen onder moslims die veelvuldig al zijn ontleed en overbelicht. Maar ik ben van mening dat sommige vooraanstaande moslims en religieuze leiders in Nederland de verwarring zelf in de hand hebben gewerkt. De afkeurende reacties op de aanslag zijn naar mijn smaak te vaak gepaard gegaan met een hoog enerzijds-anderzijds gehalte. Enerzijds veroordelen, anderzijds zich voorzichtig ontvankelijk verklaren voor de beweegredenen van de daders door die te relateren aan de politiek van Israël en de VS in het Midden Oosten. Zo kon El-Moumni, net als tal van andere imams in Nederland, in zijn preek van afgelopen week ,,aan de ene kant de aanslagen absoluut afkeuren maar aan de andere kant begrip van het Westen en Amerika vragen voor de situatie van de Palestijnen''. Ik citeer hier het Rotterdamse raadslid Bourzik die de preek heeft bijgewoond.
Voor vele Nederlanders versterken dergelijke uitspraken hun groeiende argwaan ten aanzien van deze vooraanstaande moslims, die ze van dubbelzinnigheid verdenken. Omdat de moord op duizenden onschuldige burgers en reddingswerkers in New York en Washington een misdaad tegen de menselijkheid is, waarvoor geen enkele verzachtende omstandigheid kan gelden. Ook niet het leed elders in de wereld van onderdrukte Palestijnen, waarvoor de zesduizend slachtoffers in New York geen verantwoordelijkheid dragen. Het leed van Palestijnen wil ik hiermee niet ontkennen, maar als deze scheiding in officiële verklaringen en uitspraken niet wordt aangebracht dan zullen onherroepelijk verdere escalaties volgen. Hoe te reageren als morgen een terroristische aanslag de heilige plekken van de islam vernietigt en christenen in dit verband aan moslims begrip vragen, met een verwijzing naar de doden van 11 september? Terzijde: de oproep die Osama bin Laden richting moslims lanceerde om Amerika te bestrijden en haar burgers en militairen te vermoorden, werd voornamelijk gelegitimeerd door de aanwezigheid van Amerikaanse troepen op de heilige grond van Saoedie-Arabië. Anders dan een analyse van oorzaken en causale verbanden moet het plechtig afkeuren van een misdaad van deze omvang een zuiver proces blijven, op straffe dat het tegenovergestelde effect wordt bereikt.
Opmerkelijk is ook dat sommigen onder jullie weigeren in de aanslagen de hand van islamitische fundamentalisten te ontwaren, maar in totale contradictie met deze ontkenning, het probleem van de Palestijnen toch in stelling brengen.
Op het gebied van uitglijders die vertegenwoordigers van de islam in Nederland de laatste dagen hebben kunnen begaan, wil ik de uitspraken van imam Abdoellah Haselhoef aanhalen die in Trouw van afgelopen zaterdag suggereert dat de aanslagen het werk zouden zijn van de Amerikaanse of Israëlische geheime dienst. Dit is niet alleen krankzinnig, maar ook wreed en cynisch. Ik vraag me verder af of het de taak van een geestelijke is om in het kader van de aanslagen te onderstrepen dat 'Amerika uit is op het vernietigen van andere culturen'? Moet ik, zoals alom wordt geroepen, deze imam als representatieve spreekbuis van jullie gemeenschap beschouwen?
Het is niet alleen verbijsterend maar ook gevaarlijk dat er zo weinig introspectie en zelfonderzoek is over de vraag hoe het komt dat je geloof een monsterlijke vertakking heeft gebaard en hoe deze onnatuurlijke filiatie het best bestreden moet worden. Gevaarlijk, onder andere voor je zelfbeeld en wat betreft de aanvaarding van niet-moslims dat de islam daadwerkelijk een religie is die vreedzaamheid en tolerantie predikt.
Door niet te willen onderkennen en bespreekbaar maken dat er binnen de islam een aanzienlijke minderheid bestaat, leunend op een nog grotere groep instemmers die de leer perverteren door vernietiging en moord te zaaien, wrok en ressentiment te prediken, werken traditionele islamitische autoriteiten de generalisatie zelf in de hand. Hoe lang nog zullen sommige imams en moslimse verantwoordelijken, evenals sommige gelovigen, wegkijken wanneer in naam van de islam, hoe valselijk ook, onverdraagzaamheid en geweld worden gepropageerd? Je kunt een kwaadaardige tumor niet genezen zonder duidelijke diagnose en bestrijding. Niemand is ooit beter geworden door zijn ziektebeeld te ontkennen. Het gevaar is dan reëel dat je door gebrek aan daadkracht ongewild toestaat dat de islam door zijn extreme elementen in gijzeling wordt genomen. Om de hoek loeren formidabele botsingen die door deze kwaadwillige krachten worden nagestreefd: die tussen religies, culturen en beschavingen.
Hoe heilzaam was het niet geweest - dit is maar een persoonlijke wens - teneinde de kloof te dempen, als kort na de aanslagen moslims en niet-moslims gezamenlijk en massaal hun aversie van het terrorisme op straat hadden geuit. Te laat is het natuurlijk nooit. Ook niet om de vertrouwde stellingen van het 'slachtofferisme' te verlaten zodat vooroordelen van niet-moslims beter kunnen worden ontkracht.
Tot voor kort werden dat soort onderwerpen zorgvuldig gemeden en in de taboesfeer gedompeld. Maar het klimaat is in Nederland veranderd. Misschien is met het verdwijnen in 1998 van extreem-rechts van het politieke toneel de voornaamste remmende factor verdampt om het debat met elkaar aan te gaan. Op zich is dit een goede maatschappelijke ontwikkeling en een teken van volwassenheid. Als je met elkaar vredig samenleeft moet je elkaars standpunten en gedrag ter discussie kunnen stellen. Een brede discussie kan heilzaam werken en is te prefereren boven wederzijds onbekendheid, onverschilligheid of nog erger, vijandigheid. Bovendien zijn jullie in het uiten van kritiek jegens de Nederlandse samenleving of overheid nooit belemmerd. Daar is niets op tegen en de mondigheid van een elite onder de moslims kan alleen duiden op een geslaagde integratie van deze groep. Alleen wanneer deze mondigheid, sterk beïnvloed door groepsreflexen en identiteitscorporatisme, in een agressieve retoriek verandert, kan het averechtse effect worden bereikt. Je kunt niet van niet-moslims verlangen dat ze met je specifieke gevoeligheid rekening houden en vervolgens zelf niets daar tegenoverstellen.
Hoe mondigheid in gewelddadige en eenzijdige retoriek kan resulteren werd begin deze maand door Ibrahim Farouk en Mustafa Aboustib, een Egyptische filmmaker en een Marokkaanse schrijver, geïllustreerd. In een interview met De Volkskrant stellen beide oprichters van de Arabische partij dat Nederland zich schuldig heeft gemaakt aan dertig jaar 'leugens en valse beloftes' aan moslimse Arabieren die in Nederland 'als derderang burgers' worden behandeld. Het criminele gedrag van Marokkaanse jongeren werd vergoelijkt door het te omschrijven als 'wraakneming van de jongeren op de Nederlandse overheid die hun gezinnen heeft kapot gemaakt'. Het interview, dat enkele dagen voor 11 september wrd afgenomen, eindigde met deze woorden: 'Laat de oorlog maar beginnen. Na dertig jaar verwaarlozing hebben we niets te verliezen'. Een voorbeeld dat nog beter bij de huidige situatie aansluit is de verklaring van het Rotterdamse Groen-Links raadslid Boezrik over een mogelijk Amerikaanse aanval op de Taliban: ,,Dan breekt hier in Rotterdam de pleuris uit. Er zijn hier twee werelden en die komen dan bloot te liggen.'' Schokkende woorden, die bij sommige niet-moslims zoals ik niet alleen overkomen als verkapte dreiging of chantage, maar die impliciet het failliet van de multiculturele samenleving zonder schroom celebreren.
Had ik dit allemaal beter niet kunnen opschrijven, de confrontatie uit de weg moeten gaan? Het lijkt er soms op dat voor jullie het bespreekbaar maken van pijnpunten gelijk staat aan een daad van vreemdelingenhaat of een poging tot uitsluiting. Vergis ik me daarin? Maar ik denk dat ik gelijk heb als ik schrijf dat we in een fase van urgentie zijn terecht gekomen. Een fase waarin de tijd dringt en de nood hoog is. |
